Wat vliegt de tijd hier, er is alweer een week voorbij! Het was voor mij wel een erg rustige week.
Afgelopen weekend ben ik naar Senga Bay geweest, een heerlijk strand, mooi uitzicht, gezellige avond en een fijne boottocht. Het leek wel
vakantie. Terug na de boottoch naar de lodge liep er een hele groep kinderen met ons mee, natuurlijk wilde ze allemaal naast een blanke lopen. Tijdens het lopen hebben we hun liedjes
geleerd.
Op zondagwas die vakantie al afgelopen, er moest nagedacht en gewerkt worden want 's avonds hadden
we een bonte avond omdat er die week 4 vrijwilligers ons huis zouden verlaten.
Er was een escape room nagebouwd met snoep happen, voorwerpen raden, codes ontcijferen en spannende muziek. Verder hebben we erg gelachen om
de speeches, toneelstukjes en zelf geschreven liedjes. Met als hoogte punt Het Doingoood lied wat Mieneke heeft geschreven. Deze is op mijn facebook te luisteren.
Op maandaghad ik een gesprek met Janneke en de 3
andere vrijwilligers die in het ziekenhuis vrijwilligerswerk zouden doen. Omdat het daar zo rustig is, doordat er weinig patiënten zijn, is er niet genoeg werk. Ook wil ik graag wat betekenen voor
de mensen hier en niet alleen op een houten stoel willen zitten.
Daarom heb ik besloten om de komende maand vrijwilligerswerk te doen bij een opvangtehuis voor kinderenvan 0 tot 6jaar. Hier werkt Ellen ook.
Dinsdag gingen Joy en Ellen Yara uitzwaaien, die ging alweer naar huis, dus had ik nog een dagje vrij. 'S middags hebben Ellen, Joy en ik
boodschappen doen. Eerst in de supermarkt en daarna op de markt. Het afdingen worden we al steeds beter in.
Woensdag ben ik voor het eerst naar mijn nieuwe project geweest. Elke ochtend worden we in de stad om half 9 opgehaald met een tuktuk. Het
kan natuurlijk altijd later zijn, want we zijn in Afrika. Ik stond op de groepvan 0 tot 1jaar. Wat een lieve en schattige kindjes zijn daar. Er lopen 3
huismoeders die de zorg over 5 baby's en 8 kinderen tot 1 jaar hebben. Ze zijn hier heel erg dankbaar voor alles waarmee je helpt. Ook de kinderen zelf vinden de aandacht meer dan leuk. Flesjes
geven, liedjes zingen, met een bal spelen, eten geven, luiers verschonen en vooral knuffelen. Tenminste, luiers...? Het zijn grote witte doeken die opgevouwen worden en vast worden gemaakt. Als ze
vies zijn worden ze gewassen en hergebruikt. Ook keek ik mijn ogen uit hoe hier wordt omgegaan met hygiëne. De flesjes melk worden van de ene naar de andere baby gedaan, zonder schoon te maken.
Kinderen spelen met speeltjes die op de grond vallen en doe dit in hun mond, daarna doet het volgende kindje het in haar mond. Bizar allemaal.
Na het project heb ik mijn visum voor 30 dagen laten verlengen. Dit ging weer op zijn Afrikaans. Bij het ene kamertje moet je een formulier
invullen, daarna moet je via buiten naar een ander kantoor waar je moet betalen. Helaas lag het netwerk er al 2 uur uit. Wachten dus maar. Na 3 kwartier konden we eindelijk betalen en konden we
terug naar het eerste kamertje. Daar kreeg ik een stempel in mijn paspoort. Na anderhalf uur stond ik weer buiten. Het formulier wat ik had ingevuld is nooit gecontroleerd, en werd na mijn stempel
in mijn paspoort zo in de prullenbak gegooid. Ik blijf me verbazen.
Bij thuiskomt hadden we weer geen water, geen lekkere douche dus, niet even je handen wassen. Gelukkig hebben we een grote voorraad aan
waterflessen, maar doordat het de vraag is hoelang het duurt, moeten we er zuinig mee doen.
's avinds vermaken we ins met soelletjes, muziek en verhalen, maar deze avondhadden we een ander vermaak. Een spin van ongeveer 7 centimeter
kroop opeens over de muur. Toen wist ik pas wat een herrie gillende keukenmeiden kunnen maken.
Over het eten hier mag ik niet klagen, elke dag hebben we een 2 of 3 gangen diner. Vooral de bruschetta en appelcrumble vallen in de smaak.
Wat een luxe hier zeg!
Donderdag ben ik weer naar het project geweest. Op de terugweg in de minibus was er een politie controle. Aangezien er maar 3 personen per
rij mogen zitten officieel, moest er per rij 1 iemand uit de bus, deze passagiers liepen verder langs de controle. Dit werd 100 meter voor de politie controle gedaan. 50 meter na de controle, voor
de ogen van de politie, stapte de passagiers die er uit waren gezet weer in en we konden weer verder..
Gelukkig hadden we weer water, dan is een douche toch altijd net even lekkerder.
'S avonds hebben we weer stroom. Voor de 2e avond op rij, heel de avond stroom. Het is elke keer weer een verassing.
Morgen ga ik weer een dag naar het project en daarna is het alweer weekend. Time flies when you're having fun.
Vandaag de
eerste dag op mijn project gehad. Vanmorgenom 6 uurging de
wekker, wat was dat weer vroeg, wel is het hier makkelijker wakker worden dan in Nederland. Na een ontbijt en wat opfrissen, ben ik samen met Joy naar Likuni (het ziekenhuis) gegaan. Na een reis
van meer dan een uur met fietstaxi en minibusjes kwamen we daar aan. Eerst maar even langs Jacob, de hoofdverpleegkundige. Wat een mannetje... Ik ben niet lang, maar hij komt bij mij tot mijn kin
haha. Verder vind hij het allemaal wel best. Hij liet aan ons over waar we wilde werken. Ik heb gekozen voor de private wing (privé afdeling). Hier betalen de patiënten 3 keer zo veel, maar hebben
wel meer privacy en betere zorg.
Aan het begin van de dienst waren er 6 patiënten, waarvan er 5 naar huis mochten. Na 5 kwartier administratieve dingen te doen, op het Afrikaanse tempo, kreeg ik een rondleiding op de afdeling. Na
dit rondje was het weer tijd om te zitten en niets te doen.Om 11 uurheb ik dan mijn eerste patiënt gezien, bizar! Hier hebben de verpleegkundigen ook 1.5
uur lunchpauze. Wat voor sommige verpleegkundigen betekend dat ze op een bed gaan liggen in de koffiekamer en even gaan slapen.
Na de pauze heb ik op de OPD (out patient department) geholpen. Hier heb ik een aantal patiënten de temperatuur en bloeddruk gemeten.
Al met al was het dus geen drukke dag. Ik heb uit verveling maar op een blaadje geschreven wat er elk uur gedaan werd, mijn conclusie: bijna niets.
Wellicht dat ik ga veranderen van project, ik ben hier voor mezelf om dingen te leren, maar ook zeker voor de mensen hier om hun te kunnen helpen en op dit moment is er weinig te doen in het
ziekenhuis, wat erg jammer is.
Om 15 uurwas ik klaar, en ben ik met Joy richting huis vertrokken. Na de eerste minibus naar het centrum, hebben we even boodschappen gedaan.
De minibus richting het huis die we moeten nemen, moet naar area 47&49 gaan. Na in een busje gestapt te zijn, en een stukje gereden te hebben, was er weer eens een politiecontrole. Hier stonden
we 10 minuten stil, en dan wordt iedereen ongeduldig. Na wat te onderhandelen, zijn we in een ander busje gestopt. Deze ging zeker weten naar de hoek van area 47. Zelfs een aantal afrikanen die in
dat vorige busje zaten, en nu ook in dit busje stapte, beweerde dat dit busje daar stopte. Op een gegeven moment was bijna iedereen uit het busje en kwamen we op het eind punt aan, dit was helaas
niet ons punt. Waar we wel waren? Werkelijk geen idee! Ergens in de sloppenwijk van Lilongwe, waar ze nog nooit een blanke (muzuwe) hadden gezien. Het was al 17 uur, en rond half 6 gaat de zon
onder, opschieten dus,
Een ander mini busje hadden we echt geen zin in, dus maar een taxi bellen. Maar hoe vertel je waar je bent als je het zelf niet weet.
Na een laar 100 meter te hebben gelopen, kwamen we langs een benzinestation. Daar vertelde ze dat wij in area 25 zaten. Bedankt gozer, dat wisten we ook. Verder kon hij ons ook niets vertellen.
Dan maar op de gok de taxi bellen. Hij zei dat hij wist waar we stonden, en zou er binnen 20 minuten zijn. Dat werd dus een uur, want er was file in Afrika. Jaa, we hebben het met eigen ogen
gezien, er was echt file... Maar we hebben er om kunnen lachen.
Bij thuiskomst, na 4 uur onderweg te zijn geweest, was de stroom uitgevallen. Wachten met eten dus, want koud eten is ook niet alles.
Om de tijd te doden hebben we onze eigen bioscoop gemaakt, en Frozen gekeken.
Wat wen dag! Gelukkig kan ik van het weekend uitrusten op het strand van Senga Bay.
De reis hier naar toe ging nog aardig snel, eerst op Schiphol kennis gemaakt met Natasja en Nadine (2 andere vrijwilligers) en daarna afscheid genomen, dat viel best mee. Later hebben we
Gerrybintmoet. Zijnvloog ook naar Lilongwe. In het vliegtuig heb ik natuurlijk genoten van het vliegtuig eten (notttt!!) en toch nog 2.5 uur kunnen slapen.
Aangekomen op Lilongwe herkende ik het gelijk van de vakantie van 2 jaar geleden. Ik en Gerry hadden gelijk onze koffers. Helaas waren die van Nadine en Natasje niet meegekomen met de vlucht.
Wachten tot de volgende dag dan maar.
Op het vliegveld stond de coördinator van hier al op ons te wachten. Na even een Afrikaanse simkaart te hebben geregeld, met internet ( want WiFi is zeldzaam hier) konden we vetrekken.
Rond 15u kwam ik in het doingoood house aan. Er zijn 3 slaapkamers met stapelbedden voor 10 vrijwilligers. Een ruime woonkamer met banken waar je kan relaxen en een keuken met eettafel. Langzaam
kwamen alle andere vrijwilligers aan en hebben we op buiten wat gedronken, Hollandse speculaasjes gegeten en gepraat over het leven hier.
Net toen we wilde gaan koken, viel de stroom uit. Blijkbaar is dat normaal hier... De kaarsen kwamen op tafel en na 3 uur hadden we weer stroom.Om 20
uurkonden we eindelijk gaan de pannenkoeken gaan bakken.
Zondag voor ik weg ging had ik express nog pannenkoeken gegeten, dat was dus niet nodig geweest haha.
Toen ik wakker werd was het best vreemd, blijf ik hier echt 8 weken? Ga ik dit echt serieus doen? Na een warme douche, ben ik mijn koffer gaan opruimen. Toen die bijna leeg was, kwam ik nog een
paar verstopte cadeautjes tegen van papa en mama. Ik was blij dat ik een zakdoek bij de hand had...
Rond half 10 gingen we op citytour, de hoogte punten van Lilongwe bekeken, de markt, toeristische markt, supermarkt en het openbaar vervoer. Afdingen is hier de normaalste zaak lijkt het wel. Heen
naar de stad gingen we met de Tuktuk, die echt ls gekke door de stad rijden. Terug werden we in een mini busje gepropt. Waar eigenlijk plaats was voor 12 (incl. bestuurder), zaten we met 16 mensen
in het busje. Lekker bij elkaar op schoot. Tijdens de rit schreeuwt iemand de bestemming van de bus naar voorbijgangers. Ook kan je op elk punt zeggen dat je er uit wilt. In 400m kan je dus gerust
3 keer stoppen.
Terug in het huis was het even tijd voor een middagdutje. Rond 16 uur kwam iedereen weer terug van hun project.
Janneke, de coördinator in Malawi, regelt elke week een etentje buiten de deur. Deze keer was het bij een italiaan. Het eten hier is dus allemaal prima.
Vandaag ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor een rondleiding en kennismaking. Wat is dit anders dan Nederland. Als je van de ene afdeling naar de andere wilt, moet je via buiten. Dus wanneer
iemand voor operatie moet, wordt de patiënt via buiten naar de operatiekamer gebracht. Ook is de functie van de ambulance net even wat anders dan in Nederland.Om 2 uurmoesten we bij Nursing Council zijn om de registratie voor verpleegkundige te regelen. Het was geen probleem om ons daar even af te zetten, 3 kwartier te
wachten en ons dan in de stad af te zetten. Bizar.
Na een ondervraging of ik wel echt verpleegkundige was, en te hebben betaald, kreeg ik een stempel en mag ik beginnen in het ziekenhuis.
Morgen gaat het echte werken dus beginnen. Alhoewel er bijna geen patiënten liggen.
Bij thuiskomst nog even snel gedoucht, want het gericht gaat dat het water wordt afgesloten tot maandag... Gelukkig ga ik van het weekend naar Senga Bay.
Nu is het etenstijd. Ik zal snel weer wat laten horen.
Liefs, Myrthe
P.s. Ik heb ook wat foto's in toegevoegd op de site ;)
Maandag 21 september. De dag dat ik de eerste stap ga zetten van een nieuwe ervaring en een mooi avontuur. M’n koffer is ingepakt, de backpack zit ook vol en dicht. Mijn paspoort ligt klaar en mijn
iPod is opgeladen. Hier thuis zeuren ze alleen dat ik zo veel mee neem, maar wie weet wat ik daar allemaal wel en niet kan kopen?. De reis kan dus beginnen. Voor het eerst 8 weken alleen, zonder
ouders…
Afgelopen dagen heb ik nog heerlijk genoten van alle lieve mensen om me heen, en van het lekkere eten, tompouce, pannenkoeken, lasagne alla papa en niet te vergeten sushi en tapas!
Straks op Schiphol zal ik nog 3 andere meiden ontmoeten, die ook naar Lilongwe vliegen, 2 daarvan zullen ook in het ziekenhuis vrijwilligerswerk gaan doen.
Om 19.45 zal mijn eerste vlucht vertrekken naar Frankfurt. Daar zal ik een uurtje moeten wachten voor de volgende vlucht richting Addis Abeba waar ik morgen ochtend rond 6 uur zal landen. Na een
tussenstop van 4 uur zal ik doorvliegen naar mijn eindbestemming, Lilongwe. Nu hopen dat ik mij een beetje kan vermaken op de tussenstops…
In Lilongwe zal ik opgehaald worden door Janneke, de coördinator in Malawi en zal ik naar het huis gebracht worden.
Gelukkig hoef ik mij niet lang te vervelen daar. Mijn eerste weekendtrip is al gepland. Dit weekend wordt het genieten in Senga Bay aan Lake Malawi. Ik ben erg benieuwd naar wat voor moois er nog
gaat komen.
Als het lukt zal ik jullie de komende 2 maanden op de hoogte houden over mijn ervaringen in Malawi en mijn werkzaamheden in het ziekenhuis, wat zal dat een groot verschil zijn dan het grote Erasmus
MC in Rotterdam…
Het echte aftellen is nu toch echt begonnen. Over 7 dagen rond deze tijd zit ik in de lucht, onderweg naar een nieuw avontuur.
Maar voordat het echt zover is, heb ik deze week nog heel veel leuke uitjes om iedereen gedag te zeggen. En daarnaast moet er natuurlijk ook ingepakt worden... Pfoeee, wat moet er allemaal mee?
Gelukkig mag ik 2 koffers mee nemen, dat scheelt een hoop inpak stress.
Afgelopen dagen hadden de meiden die nu al in Malawi zitten 40 uur geen electriciteit en water, dus als ik mijn telefoon een keer niet opneem sta ik waarschijnlijk nog even te genieten van een
warme, stromende douche! Haha.
Nu het zo dichtbij komt wordt het ook wel spannend. Tuurlijk ga ik daar een hele mooie ervaring mee maken, die ik voor geen goud zou willen missen. Maar afscheid nemen blijft nooit mij sterkste
kant.
Als iemand nog tips heeft voor het inpakken of wat ik echt mee moet nemen, ik hoor het graag!
Ik laat snel weer wat van me horen.
Liefs, Myrthe
P.S. Wanneer je een mailtje wilt ontvangen als ik een nieuwe blog plaats, laat dan links je email adres achter.
Wat gaat de tijd toch snel, nog precies 21 dagen en dan vertrek ik naar het mooie Malawi.
De vaccinaties zijn al binnen, de malariapillen zijn besteld en de formulieren om daar als verpleegkundige aan de slag te gaan zijn opgestuurd.
Het enige jammere is dat ik van de week een mail kreeg dat de zorg in Afrika duurder werd en daardoor minder patienten naar het ziekenhuis kwamen en er dus minder werk is voor vrijwilligers. Maar
dat drukt de pret zeker niet.
Afgelopen weekend heb ik al heel veel handige spullen gekregen voor in Malawi, allemaal foto's van iedereen, een survival pakket en natuurlijk drop! Haha.
Alle ideeen over wat ik nog meer mee moet/kan nemen zijn natuurlijk welkom! Dus brand los.
Liefs Myrthe
P.S., wil je een mail krijgen wanneer ik een nieuwe blog online heb gezet, laat dan aan de rechter kant je email adres achter.
Oowjeeej, nog maar 50 dagen en dan is het al zo ver. Dan vertrek ik voor 2 maanden naar Lilongwe. Wat komt het opeens dicht bij, en er moet nog zoveel gebeuren voor die tijd. Gelukkig is mijn
ticket al geboekt, en staat mijn vertrek datum vast: maandag 21 september!
Vaccinaites, malariapillen, papieren voor het Nursing Counsil in orde maken voor mijn registratie en niet te vergeten, mentaal voorbereiden.
Vanaf deze blog zal ik jullie op de hoogte houden over mijn voorbereidingen, inpak stress, het laatste dagen in Nederland en natuurlijk de fantastische tijd in Afrika.
Nu zit ik nog lekker achter mijn bureau, wifi, stromend water, warme douche, elektricitiet en alles wat je maar nodig hebt. Over 50 dagen zal dat toch echt anders zijn gok ik zo... Maar daar zal ik
ook wel aan gaan wennen.
