Vandaag de
eerste dag op mijn project gehad. Vanmorgenom 6 uurging de
wekker, wat was dat weer vroeg, wel is het hier makkelijker wakker worden dan in Nederland. Na een ontbijt en wat opfrissen, ben ik samen met Joy naar Likuni (het ziekenhuis) gegaan. Na een reis
van meer dan een uur met fietstaxi en minibusjes kwamen we daar aan. Eerst maar even langs Jacob, de hoofdverpleegkundige. Wat een mannetje... Ik ben niet lang, maar hij komt bij mij tot mijn kin
haha. Verder vind hij het allemaal wel best. Hij liet aan ons over waar we wilde werken. Ik heb gekozen voor de private wing (privé afdeling). Hier betalen de patiënten 3 keer zo veel, maar hebben
wel meer privacy en betere zorg.
Aan het begin van de dienst waren er 6 patiënten, waarvan er 5 naar huis mochten. Na 5 kwartier administratieve dingen te doen, op het Afrikaanse tempo, kreeg ik een rondleiding op de afdeling. Na
dit rondje was het weer tijd om te zitten en niets te doen.
Om 11 uurheb ik dan mijn eerste patiënt gezien, bizar! Hier hebben de verpleegkundigen ook 1.5
uur lunchpauze. Wat voor sommige verpleegkundigen betekend dat ze op een bed gaan liggen in de koffiekamer en even gaan slapen.
Na de pauze heb ik op de OPD (out patient department) geholpen. Hier heb ik een aantal patiënten de temperatuur en bloeddruk gemeten.
Al met al was het dus geen drukke dag. Ik heb uit verveling maar op een blaadje geschreven wat er elk uur gedaan werd, mijn conclusie: bijna niets.
Wellicht dat ik ga veranderen van project, ik ben hier voor mezelf om dingen te leren, maar ook zeker voor de mensen hier om hun te kunnen helpen en op dit moment is er weinig te doen in het
ziekenhuis, wat erg jammer is.
Om 15 uurwas ik klaar, en ben ik met Joy richting huis vertrokken. Na de eerste minibus naar het centrum, hebben we even boodschappen gedaan.
De minibus richting het huis die we moeten nemen, moet naar area 47&49 gaan. Na in een busje gestapt te zijn, en een stukje gereden te hebben, was er weer eens een politiecontrole. Hier stonden
we 10 minuten stil, en dan wordt iedereen ongeduldig. Na wat te onderhandelen, zijn we in een ander busje gestopt. Deze ging zeker weten naar de hoek van area 47. Zelfs een aantal afrikanen die in
dat vorige busje zaten, en nu ook in dit busje stapte, beweerde dat dit busje daar stopte. Op een gegeven moment was bijna iedereen uit het busje en kwamen we op het eind punt aan, dit was helaas
niet ons punt. Waar we wel waren? Werkelijk geen idee! Ergens in de sloppenwijk van Lilongwe, waar ze nog nooit een blanke (muzuwe) hadden gezien. Het was al 17 uur, en rond half 6 gaat de zon
onder, opschieten dus,
Een ander mini busje hadden we echt geen zin in, dus maar een taxi bellen. Maar hoe vertel je waar je bent als je het zelf niet weet.
Na een laar 100 meter te hebben gelopen, kwamen we langs een benzinestation. Daar vertelde ze dat wij in area 25 zaten. Bedankt gozer, dat wisten we ook. Verder kon hij ons ook niets vertellen.
Dan maar op de gok de taxi bellen. Hij zei dat hij wist waar we stonden, en zou er binnen 20 minuten zijn. Dat werd dus een uur, want er was file in Afrika. Jaa, we hebben het met eigen ogen
gezien, er was echt file... Maar we hebben er om kunnen lachen.
Bij thuiskomst, na 4 uur onderweg te zijn geweest, was de stroom uitgevallen. Wachten met eten dus, want koud eten is ook niet alles.
Om de tijd te doden hebben we onze eigen bioscoop gemaakt, en Frozen gekeken.
Wat wen dag! Gelukkig kan ik van het weekend uitrusten op het strand van Senga Bay.
Tot snel!
Liefs, Myrthe
