Woensdag 18 november 2015, het plan was om over 5 dagen naar huis te vliegen (op maandag 23 november), maar
plannen zijn er om gewijzigd te worden! Al snel na het boeken van mijn ticket heb ik hem namelijk omgezet. Sebas en Eva hebben zaterdag 21 november hun diploma uitreiking, en dat vond ik toch een
mooie gelegenheid om bij te zijn. Mijn laatste blog eindige met dat ik deze week nog heel veel leuke dingen zou gaan doen, maar die leuke
dingen waren helemaal niet zo leuk, koffer inpakken, laatste keer uiteten, laatste keer met de tuktuk en afscheid nemen van mijn lieve en leuke huisgenoten. Met een brok in mijn keel en met veel
tegenzin heb ik het toch allemaal gedaan. 8 weken en 1 dag heb ik mogen genieten van Malawi, van de gezelligheid, de mooie uitstapjes, de spelletjes
avonden, het kaarslicht als we geen stroom hadden, de geweldigste verhalen na een dag project, het lange wachten op William en natuurlijk de cultuur en de mensen daar. Zoals vele bij mijn vorige
blog al opgemerkt hebben, en hun reactie gezet hebben, ik heb genoten hier! Ik wilde nog lang niet naar huis! Het liefst zie ik de kinderen van mijn project nog groter worden, en zelfstandig lopen.
Ik zou zo graag nog meer gezellige avonden willen hebben in het mintgroene doingooodhuis, of lekker uiteten gaan bij mamma mia of fantasia. Eigenlijk was ik nog lang niet klaar om te gaan, maar
helaas, mijn vliegtuig was er wel klaar voor. Ik ben blij dat ik niet alleen naar het vliegveld hoefde, Natasja reed mee, dat gaf toch wat afleiding die erg fijn was. In het vliegtuig kwamen dan
toch de tranen, al die lieve berichtjes, leuke filmpjes en foto's en mooie herinneringen... Het was net te veel. Gelukkig zijn er thuis genoeg mensen die blij zijn dat ik naar huis kom en zal ik
uiteindelijk weer wennen aan het drukke Nederlandse leven. Wanneer ik deze blog plaats ben ik al weer een aantal dagen in Nederland. Ik kon hem niet eerder plaatsen
omdat het een verrassing is voor Sebas en Eva. Tenminste, ik hoop dat niemand zich verspreekt haha... Donderdag ochtend ben ik geland en heeft papa mij opgehaald van het vliegveld, 's avonds heb ik bij Inge en
Rene gegeten en geslapen bij Eefke, vrijdag met Jenneke gegeten en weer geslapen bij Eefke. Jaaaa, er moet veel geregeld worden als je 2 dagen niet thuis mag komen! Ook via de Whatsapp en de mail is al veel geregeld en gepland om het soepel te laten
verlopen... Zaterdag was dan eindelijk de dag. Helaas hebben in Nederland de treinen vaak vertraging en rijden d bussen
net voor je neus weg... Maar uiteindelijk is alles goed gekomen en was het voor beide een grote verrassing! Missie geslaagd! En wat lag mijn eigen bed 's avonds toch heeeerlijk. Deze suprise is mede mogelijk gemaakt door lieve papa en mama! Nu moet ik weer in Nederland gaan wennen, aan de kou, regen en de drukte. Maar deze mooie ervaring zal ik
nooit vergeten!
Precies 8 weken geleden begon mijn avontuur, vol vragen. Waar zou ik terecht komen? Wat voor huisgenoten zou ik krijgen? Wat voor avonturen zou ik gaan beleven? Nu 8 weken later weet ik op al deze
vragen mijn antwoorden! Elke dag geniet ik nog van het leven hier en het blijft bijzonder.
Vandaag heb ik mijn laatste dag gehad op mijn project. Het was een typische Afrikaanse dag. Het begon 's morgens vroeg al, we hadden geen stroom... Daarna kwam de tuktuk 10 minuten later dan
afgesproken. Opzich geen probleem. Met de tuktuk en 3 pannen fruitsalade op naar mijn project met Ellen en Mariël. De eerste politiecontrole die we tegen kwamen konden we makkelijk ontwijken. Er
mogen namelijk maar 2 passagiers achterin de tuktuk. De 2e controle zijn we gesnapt en werd William (onze tuktuk driver) aangehouden, na wat gezeur, gedoe en gewacht konden we na 20 minuten verder
rijden. Wel was zijn rijbewijs afgepakt, deze kon hij daarna ophalen als hij zou betalen. Ongeveer 3 kwartier te laat kwamen we dan aan op het project, tjaa, afrikanen zijn ook meestal te laat...
Rond 10 uur moest ik naar de binnenplaats, daar zaten alle 45 kinderen op een rij. Zooooo schattig! Daarna begonnen ze allemaal te zingen 'Say yoow, bye bye' en 'One day we shall meet again'. Mijn
certificaat werd overhandigd door de 2 oudste kinderen, ze bogen voor mij toen ze hem gaven, bijzonder. Na het zingen en zwaaien was het tijd om de kinderen te trakteren op mijn fruitsalade, ze
keken er naar alsof ze het nog nooit hadden gezien, maar na het eerste hapje konden ze niet stoppen met eten. Ook de huismoeders vonden het heerlijk.
Nadat iedereen zijn fruit op had ben ik naar de baby groep gegaan, daar waren ze net klaar met eten en werden ze allemaal naar bed gebracht. Omdat het erg rustig en ook heel warm was zijn Ellen en
ik buiten in de schaduw gaan zitten. Op de grond natuurlijk (weer lekker Afrikaans). Sorry alvast papa en mama als ik thuis de bank niet meer gebruik... Even later kwam een van de huismoeders aan
met een rieten kleed, daar mochten we op zitten zodat onze kleren niet vies werden. Toch voelde we ons een beetje bezwaard dat wij daar buiten zaten (of half lagen), dus hebben we een baby gepakt
die al bijna sliep, daar hadden we geen kind aan. Toen we terugkwamen bij de babygroep lagen de huismoeders ook half te slapen, as usual!
Na afscheid te hebben genomen van de kinderen, huismoeders en nonnen was het toch echt tijd om te vertrekken. Met een brok in m'n keel liep ik weg bij mijn project. Ergens ben ik toch om alle lieve
kinderen gaan geven en had ik zo graag nog langer van ze willen genieten.
Gelukkig wachtte er nog genoeg leuke dingen op het programma vandaag. Eerst lunchen bij papaya met Hannah, Frank en Ellen en daarna naar de craftmarkt (souvenirmarkt). Hier heb ik Hannah een lesje
afdingen voor dummies geleerd. Toch blijft het stiekem altijd een leuk spelletje, dat afdingen.
Voor de avond moesten er nog boodschappen gehaald worden op de groentemarkt, natuurlijk werden de groentes gehaald bij mijn vaste marktman Pieter. Na ook van hem afscheid genomen te hebben was het
tijd om naar huis te gaan. William stond er op dat hij ons met zijn tuktuk thuis zo brengen om het gedoe van dienochtend goed te maken en omdat het mijn laatste dag was.
Komende dagen staan er nog genoeg leuke activiteiten op het programma, naar het zwembad, bij andere projecten kijken en natuurlijk bijkomen van al de indrukken van afgelopen 8 weken.
Zoals jullie waarschijnlijk al weten val regelmatig de stroom uit in huize Doingoood. De eerste paar weken was er nog enige regelmaat in, maandag
ochtend, dinsdag t/m vrijdag vanaf ongeveer 17.30 uur en in het weekend viel het meestal overdag uit. Maar sinds een aantal weken is deze regelmaat verdwenen. De ene dag gaat de stroom uit van half
2 tot 20 uur, terwijl de andere dag de stroom er 's morgens om 5 uur alweer afligt. Het is dus altijd weer een verrassing. Als in Nederland de stroom er uit ligt, zijn de meeste in rep en roer. De computer werkt niet, de telefoon kan niet opladen, de tv gaat niet aan
en de winkels hebben grote stress. Hier in Malawi gaat het er toch wat anders aan toe. Als je boodschappen san het doen ben kan het zo maar eens zijn dat de stroom uitvalt, iedereen gaat rustig
door met boodschappen doen tot de generator is ingeschakeld, terwijl dat soms ook enige minuten kan duren. De eerste vraag die wordt gesteld als iemand thuis komt van het project en het al wat donker in de woonkamer is: 'hebben we geen stroom'. Als het
antwoord nee is, hoor je een diepe zucht, maar daar blijft het ook bij. Tuurlijk wordt er soms ook wel eens van gebaald, niet omdat je je telefoon niet kan opladen, maar omdat je niet warm kan
douchen, geen kopje thee kan zetten of een boterham kan roosteren of dat we moeten wachten met koken. En Frank, ook een pannetje water opzetten heeft niet heel veel nut als we geen stroom hebben!
Of Hannah, het buitenlicht werkt ook niet als de stroom uit is. Al snel als de zon onder is komen de kaarsen op tafel, wat het altijd wel weer knus en gezellig maakt. Aangezien de meeste telefoons
leeg zijn, worden er spelletjes gespeeld, liedjes gezongen of gewoon slechte grappen gemaakt. Elke keer wordt er weer gegokt hoelaat de stroom weer aan zou gaan, het wordt bijna een spelletje. Toch
raken we er niet aan gewent dat de stroom uitvalt, en juichen we altijd weer als het licht opeens aangaat. Waar we wel van kunnen balen is als het water uitvalt, ook al hebben we een hele water voorraad 990 liter (het kan ook nog meer zien, aangezien
het tellen van de flessen best moeilijk is). De afwas, douchen, de wc doorspoelen, de was doen, de vloer dweilen en natuurlijk koken. Elk uur wordt de kraan open gezet, met de hoop dat er misschien
al een klein straaltje uit komt. Als dat zover is, worden de douches aangezet, meestal duurt het toch nog een paar uur voordat je echt lekker kan douchen. Je zelf wassen als we geen water hebben
heeft ieder een eigen manier voor, baby doekjes (met zwitsal geur, hmmmm), een pannetje met water en een washandje of een fles water over je heen gooien. Echt schoon voel je je
nooit. Gelukkig kunnen we er dan extra van genieten als we weer kunnen douchen met warm water. Ook vinden we het opeens fijn om te kunnen wassen. Geniet
dus daar in Nederland van jullie heerlijke douche en elektriciteit! Liefs, Myrthe
Zoals we hier in Malawi vaker zeggen, times flies when you are having fun. En dat is ook echt zo. Terwijl je hier niet met de tijd leeft, maar met de dag, vliegt de tijd. Gelukkig zijn er nog een
paar weken over om te genieten van 'The warm heart of Africa'. Alhoewel het de laatste 2 dagen maar 23 graden is en we met kippenvel en warme trainingsbroeken lopen.
Afgelopen weken had ik erg drukke dagen. Onder andere heb ik een aantal dagen in het ziekenhuis gewerkt. Dit omdat ik hiervoor naar Malawi ben gekomen en ik graag wilde zien hoe het daar gaat. Mijn
eerste dag keek ik mee op The under five program. Dit is een soort consultatiebureau waar ik mocht helpen met het wegen van de kinderen. Het gewicht moest opgeschreven worden in een boekje, maar
als een kind was afgevallen werd er niets mee gedaan. Daarna moest de moeder met het kind naar binnen om vaccinaties te halen. De verpleegkundige waarmee ik meeliep vroeg of ik de volgende dag mee
op outreach wilde. Dat houdt in dat ze met een ambulance naar een dorpje verder op gaan en daar de kinderen gaan meten, wegen en vaccineren. Leuk dacht ik! Alleen was ik even vergeten hoe het hier
in Afrika gaat...
De volgende dag was ik redelijk vroeg bij het ziekenhuis omdat we tussen half 8 en 8 zouden vertrekken. Even later werd dit al tussen 8 en half 9. Ondertussen waren een aantal verpleegkundige
vaccinaties aan het inpakken en de weegschaal aan het klaarleggen. We zaten op een bankje te wachten tot we werden geroepen om te gaan. Het werd 9 uur. Het werd kwart over 9, half 10, 10 uur. Toen
vonden we het mooi geweest. Na 2,5 uur wachten hebben we maar even gevraagd waar we nou op zaten te wachten. Blijkbaar was de ambulance in Town, niemand wist wanneer die terug was. Erg handig! Maar
gelukkig zullen ze geen spoedritjes hier hebben, aangezien ze geen alarmnummer hebben. Omdat we geen idee hadden hoelang het nog duurde voordat de ambulance kwam hebben we de moet opgegeven en zijn
we naar huis gegaan.
Vandaag ben ik weer naar het ziekenhuis geweest, het was donderdag, dus operatiedag! Als eerste werd er een gezwel uit de hals van een vrouw gehaald. Het was apart om te zien, een vlieg in de ok,
glazen deuren waardoor iedereen zo naar binnen kon kijken, de steriele materialen zaten in een katoenen doek (die volgens mij hergebruikt werden), luchtbellen door de infuuslijn en ga zo maar door.
De schoonmaak van de operatie kamer was ook niet erg denderend, er ging een dweil over de ok tafel en over de grond en dat was het. Binnen 5 minuten was de andere patiënt al op de tafel
geïnstalleerd, het was een jongere vrouw die kwam voor een keizersnede. Er werd weinig aandacht aan haar gegeven. De baby was redelijk groot en het was daardoor moeilijk om het uit de buik te
krijgen. Na veel geduw en getrek was zij er, en gelukkig huilde het. Wat een opluchting. Direct werd de baby meegenomen om te wegen, meten en schoon te maken. Daarna werd het naar de afdeling
gebracht. De moeder kreeg het gewoon niet te zien, heel apart.
Op de andere dagen help ik nog bij het opvangtehuis, House of Joy, voor kinderen tot 5 jaar. Zoals in mijn vorige blog te lezen was, ben ik met een groep naar de dierentuin gegaan. Die dag er na
waren de social safari vrijwilligers nog een dag op ins project. Die dag hebben we pannenkoeken gebakken voor de kinderen. Ze hadden dit nog nooit gegeten, maar genoten er zichtbaar van. Ook het
schminken was erg leuk om te doen. Wat zijn ze blij door zoiets iets kleins.
Doordeweeks werken we allemaal hard op ons project, dus genieten we erg van de weekenden die we vrij zijn, afgelopen weekend zijn we naar Senga Bay geweest. Mijn eerste weekend hier ben ik daar ook
geweest. Dit weekend was toch wat anders, er was een festival op het strand wat vlak bij onze lodge zat. De hoofd gast was Busy Signal, wie kent hem niet? Voordat we er heen gingen hebben we thuis
al veel liedjes geluisterd van hem dus konden we erg veel meezingen. Dit vonden de Afrikanen toch best apart. Maar wat hebben we het gezellig gehad. We sliepen met z'n 10en op 1 kamer,
waarschijnlijk kan je je wel voorstellen hoe dat er aan toe ging.
Dit is al mijn 11e blog. Ik geniet van de tijd hier, maar ook zeker van alle lieve en leuke reacties onder mijn blogs en via de app!
Tionnana and for tomorrow, weekend yabwino! (tot snel en een fijn weekend!)
Jullie zullen wel denken, safari én dierentuin? Maar ja, het was een vol, lang weekend! Op donderdag begon
ons weekend al. Om 6 uur was iedereen wakker en om 7 uur zaten we fris en fruitig klaar om opgehaald te worden. Op naar onze 'vakantie', zoals het ook wel wordt genoemd. Na 2 uur rijden in een grote bus, waar we met z'n 11en inzitten, kwamen we aan bij de grens. Het verliep
naar Afrikaanse begrippen best soepel, een stempel en we waren het land in. Even 100 meter door niemandsland rijden en dan een stempel en je bent in Zambia.
Na nog 4 uur rijden en een lunch zijn we bij de lodge aangekomen. Er was gezegd dat we geen safari zouden
doen die dag, maar voordat we het wisten zaten we al tussen de olifanten, hertjes en apen. De safari was begonnen! Ook de apen vonden het gezellig dat we er waren, er werden gelijk wat zakken snoep
uit de tas van Frank gepakt en wilde graag een chipje hebben van Thea. Helaas voor hen rende Thea snel naar binnen. Die dag hebben we heerlijk aan het zwembad gelegen en de eerste indrukken laten
bezinken. Het douchen en naar het toilet gaan ging niet altijd zo makkelijk. Eerst werd de douche of toilet onderworpen aan een grondige inspectie op spinnen, kikkers of salamanders. Je had geluk
als er maar 1 kikker zat.... De volgende ochtend om 5 uur werden we netjes gewekt door een bewaker, deze vertelde dat er vannacht wat
olifanten tussen de tenten door hebben gelopen, wat hou ik toch van safari! Ook liepen er olifanten door de rivier, die nu droog stond, waar we op uitkeken. Wat was dit genieten, zonsopkomst,
olifanten met kleintjes. En dat als je net wakker wordt.
Half 6 stond het ontbijt klaar en om 6 uur zaten we allemaal klaar in de jeeps voor de eerste safari. Net
voordat we het park ingingen zag ik een bord van Flatdogs, daar zaten we 2 aar geleden met het gezin. Ook de gate van het park herkende ik nog. Het was apart en bijzonder om er weer te
zijn. Gelijk bij binnenkomst lag er al een hele groep nijlpaarden in het water, met een aantal krokodillen op het
zand. Wat een leuk begin. Verder kwamen we nog zwijnen, impala's, olifanten, buffels, waterbokken, giraffen, zebra's en een luipaard. Het was een mooi begin van 4 gamedrives.
In de middag hebben we even gerust, aan het zwembad gelegen en geluncht. Het dessert van de lunch hebben te
apen ook geproefd, volgens mij vonden ze het best lekker. Rond 4 uur vertrokken we voor de avondsafari. Bijna gelijk zagen we een groep olifanten, met baby's er bij.
Het blijven mooie beesten vind ik. Verder zagen we veel dezelfde dieren gezien als die ochtend, maar op een andere plek of met zonsondergang ziet het er gelijk heel anders uit. Ook kwamen we nog
een hyena tegen en konden we van een afstand genieten van een groep leeuwen. Niet alleen de dieren zijn mooi en bijzonder, ook de natuur kon ik erg van genieten. Toen we rond 8 uur terug kwamen bij
de lodge stond het avondeten al klaar. De volgende dag hadden we weer 2 safari's. Hierbij zagen we de leeuwen van dichterbij, op zo'n 6 meter
afstand. 'S avonds waren er zelfs 2 welpjes bij. Prachtig! Tijdens de laatste avondsafari hadden we nog een korte drink pauze. Ik had een lekker koud biertje, wat nog extra lekker smaakte door het
uitzicht, olifanten, impala's, bavianen en 2 hyena's. Bij terugkomst na het eten nog een heerlijke cocktail gedronken met een spelletje UNO, en daarna was het echt bedtijd. Na 2 dagen zat het er toch echt op, ik had graag nog langer genoten van de dieren, natuur en het zwembad,
maar er moest weer gewerkt worden. Na een stop van anderhalf uur bij de douane, en een reis van 5 uur waren we teug n Lilongwe, het voelde
echt als thuiskomen. Zeker toen ik het hek van het huis zag.
De volgende dag ben ik met een groep vrijwilligers van de social safari naar mijn project gegaan. Er stond
namelijk een uitje op de planning, ochtendje wild life center. Het eerste avontuur begon al toen de kinderen in de auto moesten, dit hadden ze nog nooit gedaan. Bij het wild life center vonden ze
het ook eng en spannend, veel durfde niet te lopen. Toen de eerste apen gezien waren, keken ze hun ogen uit. En niet alleen de kinderen, ook de huismoeders die mee waren en de non vonden het
geweldig. N een rondje van 3 kwartier hebben ze een boterham met chocopasta gekregen, dit kende ze allemaal niet, maar alle kinderen aten het 'netjes' op. Hierna was het tijd om te spelen.
Ballonnen opblazen en om hun hand doen vonden ze geweldig. De huismoeders speelde met een voetbal en de non ging op de wip, klom in een net en speelde met de kinderen. Wat is het fantastisch om te
zien hoe blij iedereen is met zo'n uitje.
Nog een paar weken en dan gaat mijn vlucht alweer naar huis. Eerst nog genieten van alles wat op de
planning staat, onder andere een lang weekend Senga Bay, Lake Malawi, aanstaand weekend, met een festival.
Waar zullen we de reis mee beginnen? Te voet, met de fietstaxi, minibus of tuktuk? Genoeg keuzes hier in Malawi. Elk heeft zo z'n voor- en nadelen.
Achterop de fietstaxi an je heerlijk genieten van de mooie landschappen van Malawi, maar wat moeten die mannen hard werken in de brandende zon. Voor een ritje van 20 minuten betaal je nog niet een
80 eurocent.
In de minibus is het altijd krap, maar gezellig. Met z'n 4en op een rij? Geen probleem hoor. Een kip in je nek? Het kan allemaal. Afdingen voor de prijs? Normaalste zaak van de wereld.
Elke doordeweekse ochtend om half 9 (meestal met een vertraging tot een kwartier) staat William met zijn tuktuk klaar om Ellen en mij naar ons project te brengen. Heerlijk, die wint door je haren
en genieten van het uitzicht.
Ook tijdens lopen van de hoek waar we worden afgezet door de minibus naar huis is er altijd iets te zien of te beleven. Afrikanen die zomaar vragen hoe het met je gaat, een gesprek met je aangaan
of je nog wat Chichewa woorden leren. Als je vanuit ins huis naar de minibus loopt, zie je het stadion van Lilongwe liggen. In the middle of nowhere.
Afgelopen week was het niet erg boeiend op mijn project, de normale gang van zaken eigenlijk. Met de baby's knuffelen, flesjes geven, luiers verschonen, de wat grotere eten geven en dan op bed
leggen. Nu lijkt dit niet erg boeiend, en denk je misschien bereik je hier iets mee? Help je hier iemand mee? Aangezien ik daarvoor wel hierna toe ben gekomen. De uitdaging op dit project moet je
zelf zoeken en vinden. Vooral bij de jongste groep, waar ik altijd zit, is deze uitdaging er zeker. Kinderen worden hier niet gestimuleerd om zelf te gaan zitten of te gaan lopen. Door dit te
oefenen met de kinderen hebben ze een uitdaging! En vallen ze sneller in slaap doordat ze moe zijn (wat ons weer werk scheelt, haha). Mijn 'werkdagen' hier zijnvan 9 tot 14. Soms 08.45, soms 09.15
dat ligt er aan hoeveel William te laat is. Gelukkig leven ze hier niet op tijd, en is het dus nooit een probleem als je te laat bent. Tussen 10.30 en 12 uur doen de kinderen een dutje, af en toe
zijn er een paar wakker in de tussentijd. Als het rustig is en iedereen slaapt, kunnen we lekker met de deur open, buiten zitten. Wel in de schaduw, want in de zon is het te warm.
Ik ben nu op de helft van dit avontuur, wat gaat de tijd snel. Dat zal ook wel komen doordat ik elke dag nog mijn ogen uit kan kijken door alles wat ik zie en elke dag geniet van de dingen om me
heen.
Aankomende donderdag is het zo ver, dan gaan we 4 dagen op safari en South Luanga, Zambia. Thuis keek ik hier al naar uit, maar nu is het dan echt bijna zover.
Vanmorgen even met Mama gewhatsappt, ik vertelde haar dat ik geen internet heb op safari en dat ik zondag wel zou laten weten 'als ik weer in het land was'. Toen ik dat had gestuurd, moest ik er
erg om lachen. Het voelt echt al als thuis hier. Het Nederlandse eten mis ik hier niet, pannenkoeken, wentelteefjes, taart, cake en bloemkool. Alles komt hier op tafel.
Mijn volgende blog zal waarschijnlijk gaan over de safari.
Tot snel (tionanna)!
Liefs, Myrthe
P.S. Er staan weer nieuwe foto's in mijn fotoalbum
Hier in het mintgroene huis vol vrijwilligers in Lilongwe kan je altijd merken wanneer het tijd is voor een blog. Iedereen pakt zijn iPad, laptop of klapblok erbij en begint na te denken. De
raarste ideeën en verhalen komen boven.
Toch is het hier altijd gezellig, we lachen met elkaar. Vooral om de slechte grappen van Frank (die hij vaak nog moet uitleggen). Ook worden er veel spreekwoorden gebruikt, wanneer er over heerlijk
eten gepraat wordt, vallen de mussen met bosjes... Wel moet je altijd uitkijken met wat je zegt hier in huis, voor je het weet hoor je dagen lang je niet al te slimme opmerking.
Ook zijn we hier in het warme (31 graden) erg sportief bezig. Er is al een hardloopgroep gestart, The Corner 47. 5 km heuvel op, heuvel af. Helaas heb ik mijn hardloopkleren en -schoenen
thuisgelaten. Wat jammer nou. Afgelopen zaterdag hebben we met heel het huis (alleen Ellen bleef thuis) de Nkhoma Mountain beklommen. We begonnen op 1301 meter en zijn na 2 uur klimmen en klauteren
geëindigd op een hoogte van 1764 met een prachtig uitzicht. Onderweg zijn we nog bavianen tegen gekomen. Na een stop van 1.5 uur zijn we langzaam naar beneden afgedaald.
We dachten eindelijk een ritme gevonden te hebben in de stroomuitval, maar het blijft ons verbazen op welke tijden het uit kan vallen. Ook de tijd en lengte varieert, laatst was het 10 uur en een
kwartier. En elke keer maar juichen als die weer aan gaat, straks krijgen we nog last van een winterdepressie.
De meeste vrijwilligers, en ik doe daar aan mee, zijn erg gewend aan het Afrikaanse ritme. We moeten 'zo veel doen'. De was, een blog schrijven, douchen, genieten, skypen, facetimen, toetsen
nakijken en nog zo veel meer, maar alles wordt uitgesteld naar het laatste moment. Heel de dag aan het zwembad hangen of op de bank, allemaal geen probleem. Wat vandaag niet komt, kan morgen ook.
En anders volgende week.
Na een hele dag op het project, of op de bank, zijn we allemaal moe, en liggen we al om half 11 allemaal te slapen. Elke keer vind ik het wel weer een wonder dat iedereen heelhuids in bed terecht
komt. De trapjes van de stapelbedden verschuiven nog wel eens, en soms zit je verstrikt in je muskietennet. S morgens hebben we geen haan die ons wakker kraait, of de vogeltjes die vrolijk zingen.
Nee, tussen 5 en half 6 maken blaffende honden ons wakker. Heerlijk!
Toch zijn we altijd weel blij als het maandag is, dan komt Deborah weer, onze huishoudster. Want in het weekend wordt de vuilnisbak niet geleegd, de grond niet gedweild, de ochtend afwas moeten we
zelf doen en de bedden niet opgemaakt. Wat hebben we het zwaar, haha.
Iemand met wie we wel allemaal medelijden hebben, is de tuin man. Een grasmaaier? Nee, dat hebben ze hier niet. Hij zit op z'n knieën in het gras met een botte heggenschaar het gras te knippen, in
de brandende zon. Wanneer een auto toetert om de poort te openen, legt hij z'n heggenschaar neer, en rent naar de poort om hem te openen.
Een ding dat kan nooit wachten in huis hier, is de waterflessen bijvullen. Elke dag gaan er ongeveer 3 flessen van 5 liter doorheen, en die moeten direct bijgevuld worden, want stel dat het water
opeens op is. De watervoorraad groeit hier daardoor ook erg hard. Straks wordt het nog apenkooien hier.
Sinds deze week hebben we ook allemaal een taak er bij, deze wordtop zondag avondin de keuken opgehangen, het kookschema. Ieder heeft een maaltijd en dag
toegewezen gekregen, natuurlijk stond iedereen te springen om de wekelijkse pannenkoeken.
Tijdens het avondeten worden altijd leukste onderwerpen besproken, vooral de meiden kunnen hier wat van, tot Franks plezier. Van iets vies wat iemand op het project heeft meegemaakt tot vieze
herinneringen van thuis. Maar het eten smaakt elke keer weer heerlijk. Ook worden de ervaringen die we als azungu (blanke mensen) in de minibusjes en op de cabasa's (fietstaxi's) meemaken gedeeld,
elke dag maakt iemand wel iets aparts mee.
Voordat we aan tafel gaan, wordt er eerst een aantal keer hard door het huis geroepen dat we de malaria pil niet moeten vergeten. Altijd weer fijn die reminder. Veerle, je taak is hier goed
overgenomen haha. 2 jaar geleden was jij altijd onze reminder.
Op zondagzijn de meeste gaan uitrusten aan het zwembad, het was ook een warme dag. Tijdens het relaxen kreeg ik een appje wanneer we sinterklaas, kerst en
oud & nieuw gingen vieren, ik moest er nog even niet aan denken. Dat geld ook voor een winterjas kopen.... Geef mij maar een korte broek. Ook de vraag wanneer ik thuis kom wil ik niet te vaak
horen. Eerst maar over 10 dagen op safari, genieten van de mooie natuur en bijzondere beesten.
Vanmorgen was het vroeg op, kwart over 6 ging de wekker... En dat op zondag.Om 7 uurwerden we opgehaald, eigenlijk werd dat 7.15 omdat afrikanen nooit op
tijd zijn. Samen met Hannah, Frank en Larissa gingen ik naar een kerkdienst. Hannah en Frank waren hiervoor uitgenodigd via iemand van hun project.
Onderweg naar de kerk kwamen we veel arme hutjes tegen. Op een splitsing werden we afgezet en moesten we wachten op Felix, hij zou ons naar de kerk begeleiden. Na een stuk gelopen te hebben door
smalle straatjes (eigenlijk zandpaden) met aan alle kanten kinderen die kwamen kijken omdat er azungu (blanke mesen) door hun dorp liepen, kwamen we bij een huisje aan. Felix wilde ons voorstellen
aan zijn grootvader. Deze was al 98 jaar, wij waren verbaasd dat iemand in Malawi zo oud kan worden.
Daarna zijn we doorgelopen naar de kerk. Het was een klein gebouwtje, waar de banken zo dicht op elkaar stonden dat er 80 mensen in konden. Ook was er een keyboard, die gebruikt werd als orgel, een
gitaar, een drumstel en 2 boxen.
Rond kwart over 8 zaten we in de kerk, tot 9 uur was het inloop en gebeurde er dus weinig. Toen de kerkdienst begon zaten er ongeveer 20 mensen. We werden welkom geheten in het engels en
chichewa's. Ook moesten we naar voren komen om onszelf voor te stellen. We moesten vertellen hoe we heette, wat we in Nederland deden en waarom we in Malawi waren. Ik vertelde dat ik in Nederland
als verpleegkundige werkte, later in de dienst werd er nog op terug gekomen, dat dit zo bijzonder was en dat je vertrouwen in verpleegkundige moest hebben omdat zij een geschenk waren van God.
Bijzonder!
Verder duurde de preek meer dan een uur. Het leek nog langer doordat deze in het chichewa werd gehouden, en wij hier niets van verstaan.
De muziek was erg swingend, de mensen in de kerk stonden hier ook op te dansen en klapte mee. Een liturgie hadden ze het niet, het leek dus wel geïmproviseerd welk lied ze gingen zingen.
Ook het bidden was erg anders dan in Nederland, hier in Malawi bid iedereen tegelijk hard op en maken ze grote handgebaren. Ik vond het een toneelstuk lijken.
Voor de afsluiting en zegening was er nog een schrifltlezing, deze werd eerst in het Engels gedaan voor ons, en daarna vertaald in chichewa. Ook werd er bepaald wie er de volgende dienst de preek
zou houden en zou zingen. Tenminste, dat is wat wij er van begrepen. De voorganger vroeg wat en een aantal mensen deden hun hand omhoog. Hij heeft het later nog uitgelegd, maar helemaal verstaan
konden we het niet.
Aan het eind van de dienst werden we weer naar voren geroepen, om te laten weten wat we van de kerkdienst vonden. Opeens zat de kerk helemaal vol. Tijdens de dienst waren er dus veel mensen
bijgekomen.
Het was een lange dienst, maar zo mooi en bijzonder om dit mee te hebben gemaakt. Ook zet het je weer erg met de benen op de grond en laat het je nadenken, wat hebben we het toch goed in Nederland.
Aankomende week weer een week op het project, ik ben benieuwd wat ik nu weer ga beleven.
